زندگی بدون تجربه، بها دادن به تمامی رفتارهای آدمهای اطراف خودمونه و بعد از مدتی متوجه میشی که لطف بیش از حد وظیفه میشه و عدم انجامش مایه دردسر. بعد از چندی که ناراحتی ها و کشمکش های زندگی خسته ات کرد، نا خودآگاه تو هم شروع به پر خاشگری می کنی و دیگه اون اراده اولیه و کنترل بر روان رو نخواهی داشت، کم کم از خودت خسته میشی و اگه اهل تفکر باشی سعی میکنی که خودتو پیدا کنی، دوست داری بازم مهربون باشی، از منطق توآم با احساس استفاده کنی تازه وقتی شناخت خودت کامل شد و متوجه شدی که باید آروم باشی و با دیگران مهربون، خب دوباره اختلاف نظر بوجود میآد و اونوقت میخوای از دریچه علم و منطق و صحبت متقابل وارد بشی و تازه اونجاست که متوجهم میشی ای یکی اصلا و ابدآ جواب نمیده، میدونی درست مث وقتی هست که خودتونو ملزم احترام به قوانین راهنمایی و رانندگی می دونید و از جاده کنار خاکی سبقت نمیگیری حالا اگه کسی این کارو کرد و نزدیک بود با شما تصادف کنه و موجبات ناراحتی شما رو فراهم کرد انوقت شما توو اون ترافیک میرید و جلوی اون راننده و محترامانه و مودبانه بهش میگید که این کارش درست نبوده، تصور کنید که برخورد اون آدم چیه!!!!!! خیلی وقتا توو زندگی برخورد آدمای نزدیک به ما دقیقآ همونطوره…. همونطور.
