زندگی دوی ماراتن هست
که از وقتی مارو آویزون میکنند و یه ضربه پشتمون میزنند همان شلیک تپانچه آغاز مسابقه هست که ما با گریه وارد این مسابقه جهانی و بزرگ میشیم. توی این مسابقه بعضیها خسته میشن و کنار میکشن که واقعا تاسف داره چون از جامعه عقب میوفتند ولی وای به حال کسانی که در طول این مسیر بقیه رو هل میدند تا زودتر به خط پایان برسند و غافل از اینکه نقطه پایان لحظه مرگ اونا هست.
زندگی خیلی پیچیدست و حتی از دوی ماراتن هم سریعتر باید باشیم زندگی در گذره و ما باید جوری این مسیر زندگی رو طی کنیم که عقب نمونیم. توی مسیر زندگی مهم نیست چقدر زمین میخوریم مهم اینه که برای بلند شدنمون دستمون رو سر زانوهای خودمون بزنیم و بلند بشیم نه اینکه برای بالا اومدن یا بلند شدنه خودمون دیگران رو به زیر بکشیم، توی مسیر زندگی توی این جاده ی زندگی اتفاقات خوب و بد زیادی میوفته مهم اینه که ما از این اتفاقات درس بگیریم و حواسمون باشه که آهسته و پیوسته رفتن به ز دویدن و گسستن. جاده ی زندگیتون همیشه سبز و هموار باشه.